…η «κοσμική γιορτή» που οργάνωσαν κάποιοι ανιστόρητοι και αμνήμονες στην Μακρόνησο για την προώθηση μάλιστα βιβλίου, η οποία αποτελεί ύβρη για όλους τους ανθρώπους που εξορίστηκαν στα ξερονήσια, που βασανίστηκαν, που έχασαν την ζωή τους. Θα ήθελα να ήξερα ο συγγραφέας του βιβλίου δεν ντράπηκε για την βεβήλωση της μνήμης; Δεν μιλάω γι αυτούς που συμμετείχαν γιατί τα συμπεράσματα εξάγονται εύκολα. Το πιο δραματικό όλων όμως το «μενού των εξορίστων». Τόσο η συσκευασία όσο και ο κατάλογος που την συνόδευε δείχνουν ένα ειδυλλιακό περιβάλλον για όσους έφαγαν τα νιάτα τους εκεί. Δεν ήταν διακοπές, εξορία ήταν. Και αισθάνομαι διπλά προσβεβλημένη καθώς και ο πατέρας μας πέρασε από την Μακρόνησο υπηρετών ως ανεπιθύμητος. Δυστυχώς έφυγε από κοντά μας αλλά τα σημάδια στα χέρια του μαρτυρούσαν την χλιδή μέσα στην οποία έφαγε τα καλύτερα χρόνια του που σημάδεψαν την ψυχή του. Όλοι αυτοί νιώθω πως φτύνουν στον τάφο του. Άραγε εκείνοι που αγανάκτησαν με την φωτογραφία του Βελουχιώτη στο γραφείο του Πολάκη γιατί σιώπησαν σε αυτή την βεβήλωση των ανθρώπων που άφησαν εκεί την τελευταία τους πνοή; Και δεν μιλώ για την συντηρητική παράταξη. Μιλώ για τους δήθεν σοσιαλιστές. Κάποια στιγμή όμως αυτή η πτυχή της ιστορίας θα πρέπει να διδαχθεί στα παιδιά μας. Για να γνωρίσουν και να εκτιμήσουν ακόμη περισσότερο την δημοκρατία. Αυτή την δημοκρατία που σήμερα υποθάλπουν φιλοχουντικοί, φιλοβασιλικοί και χρυσαυγίτες. Αυτό είναι χρέος μιας αριστερής κυβέρνησης και οφείλει να το κάνει.
